รักนะคุณหนูจืดจาง

ข้อมูลเบื้องต้น

ดีจ้าาาา~นี่เซย์นะเองงง~เซย์นะพึ่งเคยลงเรื่องสั้นครั้งเเรกถ้าไม่ดีตรงไหนเซย์นะขอโทดด้วยน้าาาาา~

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของเด็กน้อยคนนึงที่ใบหน้าน่ารักๆของเด็กคนนั้นเปราะเปื้อนไปด้วยหยาดนํ้าตา ตามตัวมีบาดแผลมากมาย นั้นบ่งบอกได้ชัดว่าเด็กน้อยคนนี้ได้ผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะ "นี่พวกมึงปล่อยให้เด็กตัวแค่นี้หนีไปได้ไงฮะ!!!ไม่มีปัญญาจับมันรึไง!!!แล้วมัวแต่ยืนบื้ออะไรอยู่!!ไปจับมันกลับมาสิวะ!!!อุตส่าห์ได้ตัวประกันมาแล้วจะได้เรียกค่าไถ่เร็วๆงานนี้ทำให้เรารวยเละเลยนะเว้ยย!!!ไม่รู้รึไงวะว่าพ่อมันรวยล้นฟ้าเลยน่ะ!!!ไปจับไอ 'คุโรโกะ' กลับมาสิฟระ!!!"เสียงดังมาจากทางด้านหลังที่เด็กน้อยวิ่งมาทำเอาเด็กน้อยเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก'ฮึก...คุณพ่อ คุณแม่...ช่วยผมด้วย...ผมกลัว...ผมคิดถึง...ฮึก...คิดถึงอาคาชิคุง....ฮึก...ใครก็ได้...ฮึก...ช่วยผมที!!!' เด็กน้อยเอาแต่คิดโดยที่ไม่ดูทางสะดุดก่อนหินล้มลงไปกองกับพื้น "หึ แกหนีไม่รอดหรอกไอคุโรโกะ!!มากับเราดีๆจะดีกว่านะหึหึหึ"เสียงผู้ชายที่ไล่ตามคุโรโกะมาพูดพร้อมมองด้งยสายตาน่าสมเพศ 'สายตาแบบนั้น...สายตาแบบนั้น...ทนไม่ไหวแล้ว!!!' คุโรโกะทนไม่ไหงตัดสินใจปล่อยด้านมืดของตน "สายตาแบบนั้นน่ะ...มองผมด้วยสายตาน่าสมเพศน่ะ...รู้ไหมมันจะเกิดอะไรขึ้น"คุโรโกะมองด้วยสายตาเหยียดหยาม "ปากดีนักนะแก!!แต่ชั่งมันเถอะ. ชั้นไม่สน ยังไงแกในตอนนี้ก็ทำอะไรชั้นไม่ได้อยู่ดี หึหึหึ" "หื้ม~จะลองดูไหมล่ะ ว่าเด็กอย่างผมจะทำอะไรคุณได้บ้าง"คุโรโกะส่ฃสายตาอาฆาตพร้อมปล่อยรังสีอัมหิต'อะ...อะไรกันไอเด็กนี้ นี้เรา เรากำลังกลัวมันเหรอเนี้ย' เสียงความคิดของผู้ชานที่ตามคุโรโกะมา คุโรโกะรู้สึกตัวแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเกรงกลัวตน 'หึ มองผมด้วยสายตาน่าสมเพศแบบนั้นต้องเจอกับแบบนี้สิถึงจะรู้ซึ้ง ไม่สิ แค่นี้ยังไม่พอ...' คุโรโกะอาศัยความจืดจางของตนที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดอ้อมไปด้านหลังพร้อมหยิบมีดพกของอีกฝ่ายมาจ่อคอของเจ้าของมัน "เป็นไง ความรู้สึกตอนนี้ของแกน่ะ...'' "อึก ขะ...ขอโทด...ขอร้องล่ะ...ปะ...ปล่อยชั้นไปเถอะ....เห็นแก่ลูกเมียชั้นเถอะนะ..." เสียงเว้าวอนของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น "ทีแกล่ะ ไม่เห็นแก่พ่อแม่พี่น้องของผมเลยรึไงฮะ!!!" คุโรโกะที่ตอนนี้อารมณ์โกรธกำลังพุ่งถุงขีดสุด แต่คุโรโกะที่กำลังจะปลิดชีวิตชายคนนี้ทิ้งกลับโดนขัดขวางด้วยอาการเจ็บที่ข้อเท้า ทันใดนั้นผูชายคนนั้นก็จัยมือคุโรโกะที่ถือมีดอยู่ไขว้หลัวของเจ้าของมือพร้อมบีบข้อมือของคุโรโกะแรงๆทำให้มีดที่ถืออยู่นั้นตกลงไปกับพื้น "อึก". "555เด็กยังไงก็คือเด็กจะมาทำอะไรผู้ใหญ่อย่างชั้นได้" สวบ สวบ สวบ พรึบ "หึ จับได้แล้วเหรอ" เสียงคนที่โผล่มาจากในป่าดังขึ้น "มาช้านะนาย รู้ไหมไอเด็กนี่เอาชั้นเกือบตาย" บทสนทนาระหว่างพวกเค้าได้จบลง ทันใดนั้นคุโรโกะรู้สึกถึงกลิ่นอะไรบางอย่างที่ชวนให้เคลื้อมและสติเริ่มเลื้อนลอย "อะ...อะไร...น่ะ...อึก...กลิ่นนี้...มัน...อะไร" "หึ ก็...ยาสลบไง หึหึหึ" "อ๊ากกกกกกกกก!!!" "เฮ้ยย!!เกิดอะไรขึ้นวะ"เสียงเอะอะโวยวายของพวกผู้ชายที่จับตัวคุโรโกะดังขึ้น "ปล่อยมือสกปรกนั้นออกจากตัวเท็ตสึยะของผมเดี๋ยวนี้"       'นั้นมัน...เสียงนี้...ไม่ผิดแน่ๆ...อาคาชิ...คุง' นี้คือความคิดของคุโรโกะก่อนสติจะดับวูบไป  'เท็ตสึยะ เท็ตสึยะ ตื่นสิเท็ตสึยะ นี่ผมเองนะ ตื่นมามองหน้าผมสิ ผมรักเท็ตสึยะนะ ตื่นมาฟังคำบอกรักของผมก่อนสิ' ด้วยความที่ร่างกายของคุโรโกะบอบชํ้าอยู่แล้วรวมกับอาการแพ้ยาสลบทำให้คุโรโกะถึงกับเข้าห้องICU  ตอนนี้อาการของคุโรโกะดีขึ้นมากแล้วแต่คุโรโกะกลับนอนฟลับเป็นตายรวมๆตอนนี้ก็1อาทิตย์แล้ว  "อือ~นะ...นํ้า...ขอนํ้าหน่อย" เสียงขอฃคุโรโกะถึงจะเบาแต่ก็ดังพอให้คนที่นอนเฝ้าอยู่รีบกุลีกุจอมาหา "อะ...อือ!!ได้สิเท็ตสึยะ!!" อาคาชิพูดพร้อมยกนํ้าให้ "ขอบคุณครับ" พรึบ!  เมื่อคุโรโกะวางนํ้าลงอาคาชิก็รีบโผ่เข้ากอดทันที "ในที่สุด ในทีสุดเท็ตสึยะก็ฟื้นซะที...ผมเป็นห่วงมากรู้ไหมคนดี...หลับยาวตั้ง1อาทิตย์เชียวนะรู้ไหม" "เอ๋~1อาทิตย์เลยเหรอครับทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ" "เรื่องนั้นช่างมันก่อน เท็ตสึยะ ผมรักนายนะ...รักทุกอย่างที่เปนนาย นายมาอยู่กับผมเถอะนะ" ฉ่า~//// "ผะ...ผมก็...ก็รักอาคาชิคุงนะครับ รักมากด้วย" "งั้น ผมว่าเรามาคบกันไหมพอเรียนจบผมจะให้คุณพ่อจัดงานหมั้นให้เลย". "อะ...อื้อ...ผะ...ผมว่าอาคาชิคุงไปเรีย-อื้อ~อื้ม~" อาคาชิโน้มตัวไปประกบจูบคุโรโกะแต่ตอนแรกคุโรโกะก็ไม่ยอมแต่สุดท้ายก็เคลิ้มตามไปอบู่ดี..........ทั้ง2จูบกันนานพอสมควรจนคุโรโกะเริ่มหมดอากาศหายใจอาคาชิจึงจำใจยอมปล่อย "แฮกๆๆๆ"  เมื่อคุโรโกะหยุดหอบก็พบว่าอาคาชิกำลังจ้องหน้าตนอยู่ แล้วทั้งสองจึงพูดมาพร้อมกันว่า .......... ...... "ผมรักนาย"×2. ก่อนที่ทั้งสองจะจูบกันอีกครั้ง.............

เซย์นะไม่เคยคิดเลยว่าการแต่งเรื่อฃสั้นจะยากขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็จบจนได้ ช่วยคอมเมนต์ให้เซย์นะหน่อยนะคะ^^